Ο μαραθώνιος της Αθήνας, κατά πάσα πιθανότητα ένας ξεχωριστός αγώνας για πολλούς άλλους δρομείς, για μένα είναι ο μαραθώνιος αναφοράς.
Φέτος, για πολλούς λόγους, αυτός ο μαραθώνιος είχε ιδιαίτερη σημασία: δύο χρόνια είχα να τρέξω αυτή την απόσταση σε επίσημο αγώνα, η τελευταία φορά ήταν ακριβώς σε αυτή την ιστορική διαδρομή, και μου είχε αφήσει τότε μία πικρή γεύση. Παρά μία προετοιμασία σοβαρή και χωρίς προβλήματα, είχα σαμποτάρει τον αγώνα μου με τα συνήθη λάθη μου, ρυθμό και τροφοδοσία. Το αποτέλεσμα, 4 ώρες και 33, ο χειρότερός μου χρόνος στην Αθήνα και είχα ζήσει ένα τέλος διαδρομής ατελείωτο όπου αναρωτιόμουν πώς θα φτάσω στο τέρμα. Φανταζόμουν ότι θα έπαιρνα τα πάνω μου στον επόμενο αγώνα, αλλά γνωρίζετε τη συνέχεια, ακύρωση στη Βαρκελώνη, ακύρωση στη Ρόδο, ακύρωση στην Αθήνα, το 2020 ήταν μία λευκή χρονιά.
Τέλος πάντων, τον μαραθώνιο της Αθήνας 2021 τον έβλεπα σαν ένα νέο ξεκίνημα, έτσι ώστε να κλείσει αυτή η θολή περίοδος του covid και να σβηστεί η θλιβερή μου επίδοση πριν από δύο χρόνια. Συμβολικά είχα αποφασίσει να ακολουθήσω ακριβώς την ίδια προετοιμασία με τον ακυρωμένο μαραθώνιο της Βαρκελώνης : απλή προετοιμασία σε 9 εβδομάδες, χωρίς τεράστιο όγκο χιλιομέτρων, προσανατολισμένη στην αντοχή. 4 προπονήσεις την εβδομάδα, με την πιο φορτωμένη εβδομάδα στα 60 χιλιόμετρα και το πιο μεγάλο long run στα 26 χιλιόμετρα 17 μέρες πριν τον αγώνα… Λίγο ελαφρύ το πρόγραμμα, θα μου έλεγαν οι φίλοι μου δρομείς που κάνουν πολλά περισσότερα, αλλά μου ταιριάζει αρκετά καλά σε γενικές γραμμές.
Δύο τεστ κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας : τα 20 χλμ της Σύμης την πρώτη εβδομάδα, και ένα επίσημο δεκάρι (Run Greece Rhodes) 3 εβδομάδες πριν τον μαραθώνιο.
Στη Σύμη, με τον Γιάννη και τον Μερκούρη, είμαστε μόνο τρεις που συμμετέχουμε, ανεπίσημα και φέτος ακόμη. Καθώς βγαίνω από ένα καλοκαίρι πολύ light στο τρέξιμο, δυσκολεύομαι όσο ποτέ στην εξαιρετική αυτή διαδρομή, και αντιλαμβάνομαι όλη την πρόοδο που θα πρέπει να κάνω μέχρι να βρεθώ στη γραμμή της εκκίνησης του μαραθώνιου. Παρόλα αυτά η εμπειρία είναι πολύ όμορφη. Ο Μιχάλης, ο καλύτερος μαραθωνοδρόμος της Δωδεκανήσου, είναι παρών καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής, ως εθελοντής πολυτέλειας για εμάς, να μας ανατροφοδοτεί σε νερό και να μας ενθαρρύνει. Τι τιμή που μας κάνει!
21 μέρες πριν τον αγώνα, στο δεκάρι, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Η προετοιμασία έγινε χωρίς απρόβλεπτα, κανένα άγχος για τον χρόνο, ο αγώνας θα διεξαχθεί ακριβώς όπως τον είχα προγραμματίσει με τον Αποστόλη, τον κουνιάδο μου και συνοδοιπόρο μου… τελικός χρόνος 51 λεπτά και 15 », χωρίς ειδική προετοιμασία και, αν και παραμένει μακριά από το ρεκόρ μου σε αυτή την απόσταση, ταιριάζει με τις προβλέψεις μου.
Κυρίως, μου δίνει τις βάσεις για να αρχίσω να σκέφτομαι τον αγώνα της Αθήνας: δεν υπάρχει περίπτωση να ξανακάνω το ίδιο λάθος με το 2019 (και το 2018, και το 2017 και…), θα πρέπει να αξιολογήσω τις τωρινές μου δυνατότητες και να υιοθετήσω επιτέλους ένα ρυθμό αγώνα προσαρμοσμένο ανάλογα. Μετά από πολλή σκέψη, θέτω ως στόχο να βελτιώσω τον χρόνο μου του 2014, είναι το ρεκόρ μου σε αυτή τη διαδρομή (4 ώρες 09). θα ξεκινήσω λοιπόν με ρυθμό 5΄54 το χιλιόμετρο, το 54 έχοντας προκύψει από έναν επιστημονικό υπόλογισμό και όχι από προσωπική επιλογή.
Να με λοιπόν στον Μαραθώνα, αυτή τη Κυριακή πρωί, γύρω στις 7, να περιμένω υπομονετικά κοντά στη γραμμή της εκκίνησης. Πάει πολύς καιρός που περιμένω τούτη τη στιγμή και την απολαμβάνω ήδη χωμένος μέσα στη φούσκα μου. Από χθες έχω συναντήσει πολλούς φίλους, του Γουιλιαμ στην έκθεση του μαραθώνιου (θα τρέξει τον 91ο του μαραθώνιο μεταμφιεσμένος σε Αστερίξ!), τους φίλους Ροδίτες που συνάντησα στο Σύνταγμα ή που βλέπω τώρα, λίγο πριν μπω στο μπλοκ μου, το 6. Φυσικά υπάρχει πολύ λιγότερος κόσμος από ότι στο παρελθόν λόγω των υγειονομικών μέτρων, είναι λυπηρό για όσους δεν μπόρεσαν να γραφτούν, και η ατμόσφαιρα είναι ξεκάθαρα λιγότερο γιορτινή.
Αλλά να που δίνεται επιτέλους η εκκίνηση για το γκρουπ μου, στις 9.15. Ξεκίνημα προσεκτικό, με ρυθμό 6.15 στο πρώτο χιλιόμετρο, έπειτα θα κινηθώ γύρω από το 5.54. Με αυτό τον ρυθμό, πολλοί με προσπερνούν, και γύρω στο 4ο χιλιόμετρο ακούω έναν δρομέα να μου κάνει πλάκα προσπερνώντας με : «ακόμα δεν έβαλες μυαλό; » , αφού έχει δει τη φανέλα του μαραθώνιου 2014 που φοράω… Κάπου έχει δίκιο, είναι μεγάλη ιστορία αυτός ο μαραθώνιος, με τα πάνω και τα κάτω του. Ανταλλάσσουμε χειραψίες και φεύγει. Για μένα όλα πάνε καλά, αν και συναντάω μία μικρή απρόβλεπτη δυσκολία στον πρώτο σταθμό ανεφοδιασμού. Στο 5ο χιλιόμετρο. Είχα προβλέψει να τρώω 2 κύβους ζάχαρης κάθε 5 χιλιόμετρα, ακριβώς πριν τα σημεία ανεφοδιασμού, και να πίνω μίσο μπουκάλι νερό περπατώντας, δηλαδή 250 ml, για να εξασφαλίσω μία ικανοποιητική συγκέντρωση γλυκόζης και να αποφύγω τις δυσάρεστες συνέπειες που συνάντησα στο παρελθόν. Αλλά να που, παίρνοντας το πρώτο μου μπουκάλι, κάπου κοντά στον Τύμβο, αυτό μου φαίνεται πολύ μικρό, σίγουρα δεν είναι 500 ml … Να πάρει, δεν έχω και τα γυαλιά μου, αδύνατον να αποκωδικοποιήσω τι γράφει η ετικέτα. Τι να κάνω; δεν μπορώ να το αφήσω στην τύχη, η δοσολογία για μένα είναι ιερή. Και τώρα ιδού, να θέτω στον εαυτό μου τεράστια υπαρξιακά ερωτήματα : 330 ml ,250 ml, πρέπει να πιω ολόκληρο το μπουκάλι σε κάθε σταθμό ή απλά τα 3/4;
Και θα διαρκέσει 29 λετπά αυτή η ιστορία, μέχρι το 10ο χιλιόμετρο, όπου σταματάω σε ένα πάγκο για να ρωτήσω την γλυκιά εθελόντρια ποια είναι η χωρητικότητα του μπουκαλιού που μόλις μου έδωσε. Αντιλαμβάνομαι από το έκπληκτο ύφος της ότι μάλλον είμαι ο πρώτος που τη ρωτάει κάτι τέτοιο, αλλά μου απάντάει πολύ ευγενικά και μου επιτρέπει να φύγω ήσυχος για τη συνέχεια… Σε τι λεπτομέρειες κρέμονται όλα τελικά!
Από το 10ο χιλιόμετρο φέυγω με αναπτερωμένο το ηθικό, γιατί, εκτός από την πολύτιμη διευκρίνιση, ακούω έκπληκτος έναν θεατή να φωνάζει το όνομά μου. Είναι ο Τσαμπίκος, ένας γαλλοέλληνας φίλος που παρακολουθεί με την οικογενειά του το πέρασμα των δρομέων από τη Νέα Μάκρη. Του χρόνου, αν όλα πάνε καλά, θα κάνει μαζί μας τη διαδρομή, του το εύχομαι. Αυτή η χρονιά θα έχει και άλλες τέτοιες εκπλήξεις, αφού θα συναντώ ανά τακτά χρονικά διαστήματα γνωστούς στην άκρη του δρόμου. Ο Γιάννης ο φίλος υπερμαραθωνοδρόμος στο 20ο, η Ρίτσα και ο Παναγιώτης του Ευχίδειου Άθλου 5 χιλιόμετρα πιο μακριά, ο Βασίλης και ο γιος του στο 32ο, και ο πιστός σπαρταθλητής Γιώργος στο 39ο, όπως πάντα! Μία βοήθεια ανεκτίμητη, σε μια προσπάθεια τόσο μεγάλη και μοναχική!
Στον αγώνα, όλα πάνε όπως πρέπει. Είχα σημειώσει τους θεωρητικούς χρόνους των περασμάτων σε ένα χαρτί για τη Χριστίνα που με περιμένει στον τερματισμό, είμαι μέσα στους χρόνους, πρέπει μάλιστα να θυμίζω στον εαυτό μου να μου βάλω φρένο για να μην πάω πολύ γρήγορα. Ξέρω καλά ότι τώρα κινδυνεύω να εξαντληθώ αν δεν προσέξω τον ρυθμό μου. 30′ στο 5ο, 59′ στο 10ο, 1 ώρα και 29 στο 15ο…. περνάω τον ημιμαραθώνιο σε 2 ώρες 05′, είναι ο πιο αργός μου χρόνος εδώ και 6 συμμετοχές, αλλά έτσι το έχω υπολογίσει. Κυρίως, οι αισθήσεις μου είναι εντελώς διαφορετικές από το 2019, όπου ήδη από το πρώτο μισό του αγώνα αισθανόμουν ότι θα δυσκολευόμουν. Σήμερα όλα βαίνουν καλώς, και παραμένω συγκεντρωμένος στον ρυθμό μου. Θα πέσει κατά την μακριά ανηφόρα μέχρι το 31ο, αλλά είναι αναμενόμενο, είναι το πιο δύσκολο σημείο της διαδρομής.
Και μετά, ορίστε, το περιβόητο 31ο χλμ τελειώνει και προσανατολιζόμαστε όλοι προς το κέντρο της αθήνας. Το ξέρω, ένας άλλος αγώνας μόλις αρχίζει, ή μάλλον, όπως συμηθίζουμε να λέμε, από εδώ ξεκινάει στ’ αλήθεια ο μαραθώνιος. 11 χιλιόμετρα για τον τερματισμό, τα πιο εύκολα στα χαρτιά αφού είναι σε κατηφόρα, αλλά τα πιο δύσκολα στην πραγματικότητα γιατί έχεις μαζέψει την κούραση από την προθέρμανση που μόλις έκανες…εδώ και κάτι παραπάνω από 3 ώρες για τις χελώνες σαν εμένα! Ε, ναι , οι πρώτοι έχουν φτάσει ήδη, πλύθηκαν ήδη και πήραν τα βραβεία τους… κι όμως είμαστε ακόμη χιλιάδες ανώνυμοι στους δρόμους, καθένας στον δικό του αγώνα, και εδώ είναι που όλα γίνονται πιο δύσκολα. Κάποιοι δρομείς σε προσπερνούν, άλλοι σταματούν για να περπατήσουν ή για να πάρουν τις πρώτες βοήθειες από τους εθελοντές, και αρχίζεις λίγο να χάνεις τον έλεγχο του αγώνα : πόνοι λίγο πολύ παντού, κούραση, ένα κοκτέιλ αισθήσεων που ξεκινάει να σπέρνει αρνητικές σκέψεις. 6η φορά που κατεβαίνω αυτή την κατηφόρα, θυμάμαι κυρίως τις δύο τελευταίες, όταν είχα λοξοδρομήσει στη σκοτεινή πλευρά, τελειώνοντας όπως-όπως, μέσα στους πόνους. Φέτος, προσπαθώ να κρατήσω ένα ρυθμό λίγο πολύ κανονικό, και λειτουργεί. Κρατάω τον στόχο μου να μην περπατήσω παρά μόνο τη στιγμή του ανεφοδιασμού, για μερικές δεκάδες δευτερολέπτων, και φτάνω σιγά σιγά στην τελευταία μικρή ανηφόρα στο 39ο χλμ. Από εκεί και μετά, είναι μόνο καθαρή ευτυχία, ξέρεις ότι θα τερματίσεις, το χρονόμετρο δεν έχει πλέον σημασία, ούτε και οι πόνοι. Η συγκίνηση που σε κατακλύζει, ασύγκριτη και αυτή η είσοδος μέσα στο στάδιο, μεγαλοπρεπής. Για πρώτη φορά αντιλαμβάνομαι την Χριστίνα και την υπόλοιπη οικογένεια από την πρώτη στιγμή της εισόδου μου στην τελική ευθεία, και με αυτή την όμορφη εικόνα περνάω τη γραμμή του τερματισμού μετά από 4ώ13’02 » αγώνα. Ο χρονομετρικός στόχος δεν επετεύχθη, αλλά δεν πειράζει, είναι η πρώτη φορά που τελειώνω αυτόν τον μαραθώνιο χωρίς να καταρρεύσω στο δεύτερο μισό του. Τσεκάροντας τους επίσημους χρόνους μου, ο δεύτερος ημιμαραθώνιος είναι ο πιο γρήγορος από τις 6 αθηναικές μου εμπειρίες. Το σπλιτ (η διαφορά ανάμεσα στον 1ο και 2ο ημιμαραθώνιο) είναι πάντα θετικό (+2’16), αλλά δεν έχει καμία σχέση με τους προηγούμενους μαραθώνιους. Είναι ενθαρρυντικό εξάλλου : έχω ακόμη πρόοδο να κάνω σε αυτό το επίπεδο και επιτέλους κατάφερα να ανατρέψω την αρνητική σπείρα των τελευταίων μου προσπαθειών σε αυτή τη διαδρομή.
Η συνέχεια διεξάγεται σε ένα ροζ συννεφάκι : φίλοι με περιμένουν στον τερματισμό, συναντήσεις τυχαίες με δρομείς που είχα να δω πολύ καιρό, και αυτές οι στιγμές ευτυχίας με τους δικούς μου στις κερκίδες αυτού του υπέροχου αρχαίου σταδίου, με την Ακρόπολη που επιτέλους αποκαλύπτεται… Ένα είναι το σίγουρο : δεν είμαι καθόλου έτοιμος να βάλω μυαλό και να πάψω να αναμετριέμαι με αυτή την ιστορική διαδρομή!
passion course à pied 