16 μήνες που η παγκόσμια υγειονομική κατάσταση ανατρέπει τα πάντα στο πέρασμά της, σε όλους τους τομείς της ζωής, συμπεριλαμβανομένων και των αγαπημένων μας ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων.
Ακύρωση των μαραθωνίων της Βαρκελώνης και της Ρόδου, με την άφιξη του covid, λοκντάουν ανοιξιάτικο, φθινοπωρινό, χειμερινό, καμία εποχή δεν γλιτώνει, και, βεβαίως, είναι πλέον αδύνατο να προγραμματίσει κανείς οτιδήποτε. Ήμουν που ήμουν ήδη αρκετά μοναχικός πριν, αλλά εδώ ξέφυγε το πράγμα… Ξεκίνησα να κάνω μεγάλες αποστάσεις στον κήπο μου, 30 χιλιόμετρα σε μία κυκλική διαδρομή 310 μέτρων, σας αφήνω να υπολογίσετε τον αριθμό των στροφών.
Σε 16 μήνες, κανένας αριθμός συμμετοχής στην πλάτη, αλλά πάμπολλοι αγώνες OFF (δηλαδή χωρίς επίσημη διοργάνωση) και σε όλες τις μορφές : 5, 10, 21, 30, 40 και φυσικά 42 χιλιόμετρα, έτσι για να ξαναδοκιμάσω τις ιδιαίτερες δυσκολίες που έχουν οι μαραθώνιοι.
Ιδού λοιπόν μία μικρή αναδρομή σε όλους τους αγώνες OFF που έτρεξα από τον Μάρτη του 2020 :
- Για τα 30 χιλιόμετρα, ήταν λοιπόν τον Μάιο του 2020, στις 6, τη μέρα που κανονικά θα συμμετείχα στον μαραθώνιο της Ρόδου : για την εμπειρία μου ως φυλακισμένου χάμστερ στον κήπο μου έχω γράψει λεπτομερώς σε άλλο άρθρο. Τίποτα το ιδιαίτερο σε ό,τι αφορά το χρονόμετρο, ήταν για μένα κυρίως η ευκαιρία να ξαναβρώ ένα κίνητρο κατά τη διάρκεια αυτής της πρωτοφανούς καραντίνας και των διαδοχικών ακυρώσεων των σχεδίων μου για μαραθώνιους.
- Πράγματι, είχα πει πως το 2020 θα ήταν αφιερωμένο σε αυτή την μυθική απόσταση, πού να ξέρω τι θα συνέβαινε σε παγκόσμια κλίμακα. Οι ακυρώσεις με αιφνιδίασαν, το ηθικό είχε πιάσει πάτο, και έπρεπε με κάποιο τρόπο να ξανασηκωθώ. Σίγουρα δεν είμαι το καλύτερο παράδειγμα για να ακολουθήσει κανείς, αλλά δεν ήθελα να τελειώσει το πρώτο εξάμηνο χωρίς μαραθώνιο, έτσι αυτοσχεδίασα, μία διαδρομή 42 χλμ χωρίς καμία προετοιμασία, στις 14 Ιουνίου… αποτέλεσμα, αναμενόμενο, ο χειρότερός μου χρόνος στους 11 μαραθώνιους, 5 ώρες και 19 λεπτά, πολλοί πόνοι αλλά και μία τεράστια ικανοποίηση στο τέλος.
- Έπειτα ήταν αυτά τα 40 χιλιόμετρα, μια μορφή όχι και τόσο κλασσική..και πάλι από ένα πείσμα : προγραμματισμένος για τις 6 Σεπτεμβρίου 2020, μάθαμε (φυσικά) ότι ο ημιμαραθώνιος της Σύμης δεν θα διοργανωνόταν. Η Σύμη είναι ο αγαπημένος μου αγώνας, εκεί ξεκίνησα τις μεγάλες αποστάσεις. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάω, και ήμασταν καμιά δεκαριά που αποφασίσαμε να τρέξουμε, καθένας την ώρα που τον βόλευε. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχε διοργανωτής, άρα ούτε και λεωφορείο για να επιστρέψω στην εκκίνηση… μόνη λύση για μένα, να κάνω το αλέ-ρετούρ και έτσι να διπλασιάσω και την απόλαυση! Μία όμορφη ανάμνηση, ειδικά γιατί η dream team μου ήταν ολόκληρη στη Σύμη και καταφέραμε να περάσουμε ένα αναζωογονητικό σαββατοκύριακο.
- Τα 5 και 10 χιλιόμετρα είναι αποστάσεις που πάντα μου δημιουργούν πρόβλημα γιατί πάει πολύς καιρός που δεν τα έχω προετοιμάσει : δίνοντας πάντα προβάδισμα στην αντοχή και τις υπεραποστάσεις γρήγορα χάνει κανείς τη συνήθεια της έντονης, βίαιης προσπάθειας που απαιτούν οι μικρές αποστάσεις. Αλλά να που τον Απρίλη, με την ευκαιρία της διεθνούς ημέρας ευαισθητοποίησης για τον αυτισμό, αποφασίσαμε να φτιάξουμε μία οικογενειακή ομάδα γύρω από τον «μικρό» μας Νάσο και να συμμετάσχουμε σε έναν εικονικό αγώνα με διαφορετικές μορφές (τρέξιμο αλλά και περπάτημα, ποδήλατο, κολύμπι). Για εμένα, φυσικά, τρέξιμο, σε δύο αποστάσεις 5 και 10 χιλιόμετρα. Όχι και τόσο εύκολο, αλλά αρκετά ικανοποιητικό, δεν βρέθηκα μακριά από τους συνηθισμένους μου χρόνους 24.16 για τα 5000 μέτρα στις 7 Απριλίου, και 51.26 για τα 10000 μέτρα στις 28. Run for Autism!
- Και τέλος, ένας ημιμαραθώνιος : ο τελευταίος επίσημος αγώνας που είχα συμμετάσχει, αρχές Μαρτίου 2020 ήταν ο ημιμαραθώνιος στα Απόλλωνα και είχα τρέξει συντηρητικά, αφού ήμουν τότε στο τέλος της προετοιμασίας μου για τον μαραθώνιο της Βαρκελώνης, που θα πραγματοποιούνταν 15 μέρες αργότερα. Ένα χρόνο αργότερα, και ενώ όλοι οι αγώνες ακυρώνονται ο ένας μετά τον άλλο, αποφασίζω να τρέξω μόνος στη γωνιά μου αυτόν τον ημιμαραθώνιο, που δεν αποτελεί εξαίρεση στον θλιβερό αυτό κανόνα. Λόγω των περιοριστικών μέτρων που εφαρμόζονται από τον Μάρτιο, αναγκαστικά περιμένω μέχρι τις αρχές του Απρίλη για να τον τρέξω, με μία προετοιμασία σχετικά φυσιολογική, αν και κάπως ελαφριά. 1 ώρα και 55, είμαι αρκετά ευχαριστημένος από το χρονόμετρο και, κυρίως, από την αίσθηση που είχα κατά τη διάρκεια του αγώνα… είναι σίγουρα η αγαπημένη μου απόσταση τα 21 χιλιόμετρα!
Να λοιπόν πώς, σε λίγο περισσότερο από έναν χρόνο διένυσα όλες τις πιθανές αποστάσεις χωρίς να έχω στην πλάτη μου ένα επίσημο νούμερο… Για όσους με ξέρουν, έμενε όμως ένα κενό, στο επίπεδο της υπεραπόστασης. Αλλά ακριβώς το 2021 είναι για μένα μία ιδιαίτερη χρονιά, αυτή των 54 μου χρόνων. 54, το νούμερο φετίχ μου, έπρεπε να το γιορτάσω. Το σκεφτόμουν εδώ και αρκετό καιρό : γιατί να μην αδράξω την ευκαιρία και να τρέξω μόνος μου, τη μέρα των γενεθλίων μου, ένα χιλιόμετρο για κάθε χρονιά που πέρασε;
Να με λοιπόν, στις 29 Μαΐου, νωρίς το πρωί, έτοιμος να ριχτώ σε μία διαδρομή χαραγμένη ακριβώς στα μέτρα μου, το ΔΚ 54, που θα με οδηγήσει σε δρόμους και μονοπάτια που γνωρίζω απέξω, διασχίζοντας τα 8 χωριά του Δήμου Καμείρου, όπου έχω συγκεντρώσει τόσες όμορφες αναμνήσεις, επαγγελματικές και προσωπικές : Σορωνή, Φάνες, Καλαβάρδα, Σάλακος, Απόλλωνα, Πλατάνια, Ελεούσα, Διμυλιά και επιστροφή στη Σορωνή. Χωρίς βοήθεια, αλλά με σημεία νερού παντού στη διαδρομή και τον ανεφοδιασμό μου στο σακίδιό μου. Κανένας στόχος από άποψη χρόνου, αλλά απλά η διάθεση να αφιερώσω κάθε διανυμένο χιλιόμετρο για να θυμηθώ την αντίστοιχη χρονιά στη ζωή μου… Όχι και πολλές αναμνήσεις για το πρώτο χιλιόμετρο και το πρώτο μου έτος, έτσι κι αλλιώς ακόμα δεν έχω ξυπνήσει καλά-καλά, φαντάζομαι μόνο τα πρόσωπα των γονιών μου βλέποντας να φτάνει διαδοχικά το τρίτο τους αγόρι, ενώ θα πρέπει να περιμένουν κάποια χρόνια ακόμη για να δουν να καταφτάνει μία κόρη… Αντίθετα, μετά, οι αναμνήσεις επανέρχονται, όλο και πιο έντονα : τα αθηναϊκά χρόνια, η επιστροφή στο Νανσύ, η εφηβεία και τα φοιτητικά χρόνια, τα χιλιόμετρα φαίνονται να προχωρούν πιο γρήγορα με αυτό το σύστημα. Ε ναι, ακόμα και με τον δικό μου ρυθμό χελώνας, ένα χιλιόμετρο ισοδυναμεί με μόνο 6-7 λεπτά, αρκετά λίγος ο χρόνος για να ξαναθυμηθείς 365 μέρες από τη ζωή σου και τα πρόσωπα που σε σημάδεψαν αυτήν την περίοδο. Οι πλαγιές του βουνού του προφήτη Ηλία διαφαίνονται και συμπίπτουν με αναμνήσεις πιο σκοτεινές… Το φοβόμουν αυτό το 25ο χιλιόμετρο και φυσικά η συγκίνηση είναι εκεί, με την καρδιά το ίδιο συντετριμμένη από την απουσία αυτού του αδερφού που λείπει σε όλους μας, μα που με συνοδεύει πάντα σε κάθε δοκιμασία, και ακόμη πιο πολύ σήμερα. Ευτυχώς, το τοπίο είναι φανταστικό, και τα επόμενα χιλιόμετρα φέρνουν μια ανακούφιση, με τη διαδοχική άφιξη των τριών γυναικών της ζωής μου…
Πιστός στο αρχικό μου σχέδιο, προσπαθώ να κατατάξω τις αναμνήσεις μου χρονιά με χρονιά, αλλά αυτό γίνεται όλο και πιο δύσκολο όσο οι ώρες προχωρούν. Περίεργο, αφού αυτές οι αναμνήσεις είναι και οι πιο πρόσφατες… Αλλά βέβαια είναι η φυσική κατάσταση που εξηγεί αυτή την έλλειψη διαύγειας : φτάνω στην Ελεούσα στο 42ο χιλιόμετρο, σημείο μετάβασης στην υπεραπόσταση, και το σώμα αρχίζει να επαναστατεί, ακόμη μία φορά. Η αργή κατηφόρα προς τη Σορωνή, που έχω κάνει τόσες φορές, αποδεικνύεται ιδιαίτερα δύσκολη, μπορώ, ευτυχώς να κρατηθώ από ευτυχισμένες αναμνήσεις ούτε λίγο ούτε πολύ συνδεδεμένες με το τρέξιμο, αφού ξεκίνησα αυτό το άθλημα αργά, στα 43 μου χρόνια.
Εν συντομία, μετά από 7 ώρες και 52 λεπτά προσπάθειας, ολοκληρώνω αυτό το στοίχημα και σταματάω το gps μου συμβολικά στα 54770 μέτρα… Εξαντλημένος, βέβαια, μα με την εντύπωση ότι πραγματικά κατάφερα να διαχειριστώ τις δυσκολίες που συνδέονται με την απόσταση και το υψομετρικό της διαδρομής. Φυσικά, η απουσία του χρονικού περιορισμού βοήθησε αρκετά, αλλά είναι πραγματικά η αντιμετώπιση κάθε χιλιομέτρου ξεχωριστά που με βοήθησε να διαχειριστώ αυτόν τον αγώνα. Να το σκεφτώ έτσι για τον επόμενο μαραθώνιο; Γιατί, ναι, πλησιάζει ο Νοέμβρης, και εδώ στην Ελλάδα, Νοέμβρης χωρίς την κλασσική διαδρομή, δεν γίνεται!
passion course à pied 