Μια εβδομάδα πέρασε από τον τελευταίο μου αγώνα, καιρός είναι να μιλήσω λίγο για αυτόν… Τον έχω παρουσιάσει σε προηγούμενο άρθρο, είναι ο ημιμαραθώνιος της Σύμης, ένας αγώνας αρκετά απαιτητικός, λόγω των μεγάλων κλίσεων στις ανηφόρες του. Είναι όμως ένα είδος διαδρομής που μου αρέσει πολύ.
Για την τέταρτη μου συμμετοχή, αποφασίζουμε τελευταία στιγμή να περάσουμε ένα τριήμερο στο απέναντι νησί : τέλος του καλοκαιριού, το σχολείο αρχίζει σε λίγο για την καινούργια μας μαθήτρια στο λύκειο, δεν έχουμε φύγει καθόλου από τη Ρόδο όλο το καλοκαίρι… Μας λείπει μόνο η φοιτήτριά μας, που ήδη έχει πάει στο Παρίσι… Έτσι φτάνουμε στη Σύμη από το βράδυ της Παρασκευής, ο αγώνας είναι προγραμματισμένος για την Κυριακή, μας φιλοξενεί η Μονή του Πανορμίτη. Παραδοσιακή ατμόσφαιρα, ησυχία, μόνο ακούμε τον ήχο της καμπάνας και των λειτουργιών των παπάδων.
Από το μπαλκόνι μας, φαίνεται και μια καταπληκτική θέα προς την τελική κατηφόρα του αγώνα, με τις 14 απότομες στροφές… Το εύκολο μέρος του αγώνα, αλλά ότι κατεβαίνουμε εδώ, θα πρέπει να το έχουμε ανέβει από την άλλη μεριά του νησιού !!!
Δυο μέρες ηρεμίας, μεταξύ της παραλίας Μαραθούντα και του χωριού στο Βορρά του νησιού.
Οι άλλοι δρομείς φθάνουν σιγά-σιγά, οι περισσότεροι μένουν στην Μονή και αυτοί. Φέτος ήμαστε πιο πολλοί από τις άλλες χρονιές, 27 στο σύνολο (με 4 γυναίκες), αρκετοί από αυτούς είναι άγνωστοι για μένα.
Κυριακή, γύρω στις 17:45, δίνεται η εκκίνηση…
Μόλις μετά από 500 μέτρα, αρχίζει η πρώτη ανηφόρα, 1,5 χλμ, με κλίση 7%. Η ομάδα σπάει κατευθείαν, ο καθένας βρίσκει τον ρυθμό του, και η μικρή κατηφόρα στο πάνω χωριό μας επιτρέπει να ξαναβρούμε λίγο την ανάσα μας. Ακριβώς μετά όμως, μπαίνουμε στα δύσκολα, 5 συνεχόμενα ανηφορικά χιλιόμετρα, με μεσαία κλίση 8%, αλλά και με κομμάτια των 12%. Δύσκολο, όντως δύσκολο, κυρίως σήμερα που οι θερμοκρασίες παραείναι ψηλές, 35°C στην εκκίνηση ! Ο ρυθμός μου είναι αρκετά σταθερός, αλλά βλέπω ότι τα περάσματα μου είναι αργά σε σχέση με το 2013. Αδύνατον όμως να κάνω καλύτερα, οι καρδιακοί μου παλμοί είναι ήδη ψηλά.
Στην κορυφή της ανηφόρας, για πρώτη φορά, έχω οπτική επαφή με δυο άλλους δρομείς. Άλλες χρονιές, ήμουν μόνος, φέτος όμως θα κάνω όλη την κατηφόρα κυνηγώντας τους, δεν θέλω να τους χάσω από τα μάτια μου. Ακριβώς στο τέλος της κατηφόρας, εκεί που συναντάμε μια τελευταία μικρή ανηφόρα, καταφέρνω να φθάσω και να περάσω τον έναν, ο δεύτερος όμως είναι δυνατός και με αφήνει πίσω.
Τερματίζω στην 8η θέση, με τελικό χρόνο 1h53’36’’… πολύ μακριά από τον χρόνο μου του 2013, 1h49’14’’.
Είμαι όμως αρκετά ευχαριστημένος, η προσπάθεια στη προπόνηση δεν βγήκε άχρηστη, ο αγώνας κύλησε όπως το είχα προβλέψει, και κυρίως την ευχαριστήθηκα, την διαδρομή αυτήν, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά !
Η οργάνωση, όπως πάντα, ήταν άψογη, με τα παιδιά του σημιακού στίβου και τον προπονητή τους, με σταθμούς κάθε δυο-τρια χιλιόμετρα. Ο τερματισμός, συγκινητικός, με τις καμπάνες να χτυπάν και τον Δεσπότη να μας περιμένει έναν έναν. Τελικά όντως αυτός ο αγώνας είναι ξεχωριστός !
Τώρα η φετινή μου σαιζόν έχει λήξει, για ότι αφορά τους αγώνες. Θα συμμετάσχω αρχές Νοεμβρίου στον αγώνα ‘Ρόδος για τη Ζωή’, χωρίς όμως να βάλω στόχο.
Μέχρι εκεί όμως, έχω άλλο ξεχωριστό ‘rendez-vous’, στο Σπάρταθλο, στα τέλη Σεπτέμβρη : θα είμαι εκεί σαν συνοδός του φίλου μου του Jean-Philippe, θα είναι σίγουρα μια μεγάλη εμπειρία !!!
