Άτιμη εποχή για την Ελλάδα…

Έχουν περάσει τώρα 14 χρόνια που αποφάσισα να ακολουθήσω την αγάπη μου σ’ αυτό το καταπληκτικό της νησί… Έμαθα τα ελληνικά, προσπάθησα να προσαρμοστώ, είχα την τύχη να βρω την δουλειά φτιαγμένη για μένα, και δεν μέτρησα της προσπάθειές μου… Πήρα και την διπλή υπηκοότητα, λογικό βήμα αφού είχα ερωτευτεί, και το νησί, και την χώρα του άλλου μου μισού !

Ποτέ σ’ αυτά τα 14 χρόνια, μα ποτέ, δεν μετάνιωσα τις αποφάσεις μας.

Γιατί τώρα τελευταία, αρχίζω και το σκέφτομαι; Άτιμη εποχή για τους απλούς ανθρώπους… Παντού, αποτυχία, αδικία, μιζέρια, άγχος, δυστυχία… και ο καθένας προσπαθεί να παλέψει για το εαυτό του. Δεν μπορεί κανείς πια να είναι υπερήφανος για τον κόσμο που αφήνει στα παιδιά του. Και αυτό δεν είναι ο σκοπός του κάθε πατέρα; Να αφήσει κάτι πιο όμορφο από αυτό που έχει βρει, να δώσει την δυνατότητα στα παιδιά του να ονειρεύονται με την σειρά τους;